Przejdź do zawartości

Norbert Alfons Kumelski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Norbert Alfons Kumelski
Data i miejsce urodzenia

6 czerwca 1802
Wołyń

Data i miejsce śmierci

9 sierpnia 1853
Warszawa

Miejsce spoczynku

cmentarz Powązkowski w Warszawie

Alma Mater

Uniwersytet Wileński

Rodzice

Antoni i Róża z domu Krajewska

Małżeństwo

Tekla Januszkiewicz

Dzieci

syn Maksymilian

Norbert Alfons Kumelski (ur. 6 czerwca 1802 na Wołyniu[1], zm. 9 sierpnia 1853 w Warszawie) – polski przyrodnik i geolog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 6 czerwca 1802 w rodzinie Antoniego i Róży z domu Krajewska. Ukończył szkołę powiatową w Międzyrzeczu Koreckim, a następnie studia w Uniwersytecie Wileńskim na wydziale matematyczno-fizycznym oraz lekarskim.

W 1828 mianowany został pomocnikiem Ludwika Sobolewskiego, który był prefektem biblioteki uniwersyteckiej w Wilnie.

W następnym roku powstał projekt powołania katedry technologii i Kumelski jako kandydat na profesora tego przedmiotu uzyskał stypendium i wyjechał za granicę celem poznania fabryk, zakładów przemysłowych i metod stosowanych w produkcji. Z zachowanych sprawozdań przysyłanych na uczelnię wiadomo, że był na pewno w Niemczech i w Austrii. Po powrocie, w 1833 Uniwersytet Wileński uległ likwidacji. Po paru latach Kumelski przenosi się do Warszawy i pracuje w biurze Komisji Rządowej Sprawiedliwości jako sekretarz-tłumacz oraz jako członek redakcji "Gazety Rządowej Królestwa Polskiego".

Norbert Alfons Kumelski był serdecznym przyjacielem Fryderyka Chopina i w czerwcu 1831 we trójkę z pianistą Leopoldem Czapką zwiedzali podwiedeńskie miejscowości: Leopoldsberg i Kahlenberg. Pierwszy zachowany list Chopina z Paryża pisany w listopadzie 1831 adresowany jest do Kumelskiego[2].

Z żoną Teklą z domu Januszkiewicz miał jednego syna Maksymiliana.

Zmarł w Warszawie dnia 9 sierpnia 1853 i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze publikacje Kumelskiego pochodzą z 1822 i drukowane były w "Dzienniku Wileńskim". Duża ich część dotyczyła zagadnień związanych z mineralogią i geologią i w większości były to przekłady publikacji z języka niemieckiego, francuskiego i rosyjskiego.

  • Krótki wykład mineralogii podług zasad Wernera, Wilno 1825 — 1826 2 tomy,
  • Zasady Geognozyi podług Wernera, Wilno, 1827,
  • Rys systematyczny nauki o skamieniałościach, Wilno 1826,
  • Sztuka robienia cukru z buraków przez Dubraufant, przekład z franc., Wilno 1829,
  • Opisanie korzystnego sposobu pędzenia wódki za pomocą ognia i pary wodnej, Wilno 1828,
  • O gonitwach końskich. Wilno 1828,
  • Zoologija albo Historyja naturalna zwierząt, Wilno 1836 — 1837, 3 tomy, przy współpracy S.B.Gorskiego,
  • Dykcyjonarz trudności języka francuzkiego, Wilno, 1829
  • Cukrownictwo europejskie, zupełny wykład robienia cukru z buraków. poprzedzony wiadomością sposobu uprawiania ich ku temu.

W uznaniu dokonań w popularyzacji nauki był przyjęty do Rosyjskiego Towarzystwa Badaczy Przyrody, Cesarskiego Towarzystwa Rolniczego w Moskwie i Ekonomicznego Towarzystwa w Petersburgu oraz był wśród członków Archikonfraternii Literackiej w Warszawie.

W 1826 Uniwersytet Jagielloński przyznał mu tytuł doktora honoris causa[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Urban ↓.
  2. Narodowy Instytut Fryderyka Chopina [online], chopin.nifc.pl [dostęp 2021-01-13].
  3. Doktorzy honoris causa - Uniwersytet Jagielloński [online], www.uj.edu.pl [dostęp 2021-01-13].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]